Cyberincidenten: wie is er verantwoordelijk?

Een opvallende ontwikkeling: steeds vaker zie ik dat organisaties in hun NDA’s en verwerkersovereenkomsten cyberaanvallen aanmerken als overmacht, of expliciet aansprakelijkheid uitsluiten voor schade die daaruit voortvloeit.

Dat roept belangrijke vragen op:

✅ Kun je een cyberincident daadwerkelijk voorkomen?

✅ Is cyberbeveiliging een inspanningsverplichting of moet er een resultaat worden gegarandeerd?

✅ En hoe verdeel je de verantwoordelijkheid tussen klant, leverancier en andere betrokkenen?

Deze trend raakt niet alleen juridische details, maar ook strategische keuzes. Door cyberrisico’s als overmacht te bestempelen of aansprakelijkheid te beperken, verandert de manier waarop risico’s worden verdeeld. Dat heeft impact op meerdere vlakken:

➡️ Juridische en contractuele kaders

Moeten we opnieuw definiëren wat ‘redelijke zorg’ betekent in een digitale context? En hoe ver reikt de verantwoordelijkheid van partijen?

➡️ Risicobeheer en verzekeringen

Wat betekent dit voor de manier waarop organisaties omgaan met cyberdreigingen? Wordt investeren in preventie minder aantrekkelijk als aansprakelijkheid toch wordt uitgesloten?

➡️ Vertrouwen en samenwerking

Hoe beïnvloedt dit de dynamiek tussen partners, leveranciers en klanten? Veranderen de verwachtingen over wie verantwoordelijk is voor digitale veiligheid?

➡️ Internationale verschillen

Hoe gaan andere landen hiermee om? En wat betekent dat voor bedrijven die internationaal opereren?

➡️ Reputatie en ethiek

Wat doet het met je imago als je cyberincidenten buiten je verantwoordelijkheid plaatst? En hoe kijken klanten daartegenaan?

Deze ontwikkeling vraagt om meer dan alleen juridische aanpassingen. Het vraagt om een heroverweging van hoe we omgaan met digitale risico’s, verantwoordelijkheid en vertrouwen.